به این فکر می کردم که خاصیت تفکر و اندیشه، ماورایی بودن آن و محبوس نشدنش در ظرف مکان و زمان است. هی با خودم فکر کردم که چرا ما تا این حد به دنبال یافتن مسیری برای رفتن و بتی برای پرستیدن هستیم. بعد تر فکر کردم که این جهت دهی اندیشه با تمام ناکارامدیش چرا اینهمه اهمیت دارد. یکی از اسلام می گریزد و گرفتار تفکرات محدودتر مکاتب مختلف می شود و بر خود می بالد، آن یکی برای نشان دادن بی تعصبی خودش را تا خرخره از گند و کثافط پر می کند.رسیدم به اینجا که چه اتفاقی می افتاد اگر هر کس سوای تاثیر از آموزه های دینی مذهبی یا باورهای گربه ای و چکمه ای و ستاره ای، خودش کمی بیاندیشد، آزادانه و بی دغدغه، فکر کند که خدا نیست، یا هست، فرض کند که آسمان اصلا از روز اولش آبی نبود، سبز بوده یا حتی نارنجی... مگر نه آنکه همه ی ما باورمان این بود که لک لک ها ما را به پدر مادرمان رسانده اند؟؟؟! نتیجه از انچه تصور میکردیم خیلی غم انگیزتر بود! هیچ وقت حقیقت با فکری محبوس و با چارچوب، شیرین و خواستنی نمی تواند باشد. وقتی رهایش کنی آن می شود که کم کم چیزی در وجودمان جوانه می زند، ایمانی که از بخود امدنمان جان می‌گیرد و به بار می نشنید، و ثمره ای جز ارامش برای خلق و خودمان ندارد.
مباحث سیاسی اتاق کوچکمان همچنان ادامه دارد، شب همه جمع میشویم شروع می کنیم تجزیه تحلیل امور سیاسی مملکتی و در اخر می خندیدم که این همان مار و پله ی خودمان است. دلم برای غزال و منطق ازاد و بی غرض ورزیش تنگ شده، بنشینم ساعت ها برایش از هر در و پنجره ایی داستان بگویم، حیف!
سه چهار روز است که به دلیل مشکلات تنفسی از تختم پایین نیامده ام، مدام می گویم دوست ندارم در سی سالگی آن هم با زجر بمیرم، نمی دانم چه کسی را باید سرزنش کنم، کجا بروم و فریاد بزنم که ای مردم .... نفسم را اینهمه کثافط بریده است. مملکتمان شده مجموعه ای از قارون ها و علامه های دهر، ملانصرالدین ها و بهشتی ها... قرن بیست و یکم پر است از شگفتی، و ما قربانی سر بریده ای هستیم، برای رفع بلا از دردانه های آفرینشش....