داشتم با حمیت و جدیت تمام نخی که ریش ریش شده بود و با کمی تف به رسم مادرم جمع و جورش کرده بودم را به سوزن چرخ خیاطی تحمیل می کردم که اهنگ دلبر معین تمام شد، انتظار داشتم اهنگ بعدی روی رقص شاپرک باشد! ولی خواند: می خونم به هوای تو پریچه، .... کمی مکس کردم، پرت شدم به روزهایی که پنج شش ساله بودم، سال‌های ۷۱٬۷۲ همان سال هایی که اکثر مردم پیکان های سفید یخچالی یشان را با پیکان سفید یخچالی سال بعد عوض می کردند. یادم می اید پدرم برنامه ی سفر را با دایی یم هماهنگ می‌کرد. پرتمان می کرد صندلی عقب و لک لک کنان راه مشهد را پیش می گرفتیم، شب اول فیروزکوه در مسافرخانه ی مجید می خوابیدیم، شب بعد تر جایی در شمال؛ دست بکار می شدیم و با گِل خانه می ساختیم، لی لی بازی می کردیم و مامان هایمان ماهی سرخ می کردند و به خوردمان می دادند. ... معینِ آن سال ها روی رقص شاپرک را بعد از سفر کردم که عشق از یادم بره دیدم نمی شه، می خواند...
بعد به این فکر کردم که با وجود سادگی زندگی های آن زمان، همه خوشحال بودیم، خوب غذا می خوردیم، پس کله ایی میخوردم و هیچ سازمان حمایت از کودکانی نبود که پررویمان کند. سلام می کردیم، گرد می نشستیم، مداد رنگی هایمان را تا اخر سال پنجم دبستان نگه می داشتیم، دفتر کتاب هایمان را جلد کادو می گرفتیم، هر شب دفتر مشق هایمان را برای فردا خط کشی می کردیم؛ یه دوتایی سمت راست، یه خط تنها سمت چپ.
همه ی هم سن و سال هایم، دوستان دبستان غیرانتفاعی بهشت که مدیرش فرانسه تحصیلاتش را تمام کرده بود شده ایم ادم حسابی، یکی رتبه ی یک برد شده، یکی نمایندگی بیمه دارد، ان یکی هم نقاشی هایش روحت را به سفر دور دنیا می برد،... با این وجود مرور خاطرات دلخوشی که ندارد هیچ، ناامیدت می کند، اینکه پیش نرفتیم، اینکه اینده دیروز را با ناامیدی از فردا شب می کنیم....
قطعاً آینده ایی که آن روزها متصور می شدیم، شبیه امروزمان نبود.
پ.ن
بنظرم اگر دولتی تصمیم دارد با چنین قصاوتی امید را در ملتی بکُشد، قبل ترش، سیم های ارتباطی را قطع کند، این بیشتر به اعدام شخص با چشمان باز می ماند.
دل نوشت
غرق در نفرت و خدایم، کاش یکی خلاصم کند!