فکر نکنی بیکارم نه! بعضی وقت ها از سر بی حوصلگی گشتی در محیط های مجازی میزنم، یکی دوتا از این ول معطل های بیشعور را جرابی مینویسم و دستگیره ی این گردانه ی تکراری را میگیرم چرخی میدهم،
داستان با میزان تفاوت هائم شروع میشود اینکه من چقدر با دخترهای جامعه فرق دارم و واااااو چه ادبیات متفاوتی بکار میبرم، جواب تمام تعریف و تمجید هایشان لبخند است و قیافه ی متفکری که در نهایت تحویلشان می دهم، که یعنی درست است، که یعنی من همانیم که کشف کرده ایی، یکی دوبار قرار ملاقات و صحبت از میزان کشش و جذابیت های غیر قابل وصف البته روحم! اخر مردها فکر میکنند ما زن ها نمی دانیم که لانه ی مردانه گی یشان را همراهمان داریم!!!!
عاشقتم ها و دوستت دارم هایی نیست که رد و بدل نشود،
من هم هستم! میشوم قسمتی از بازیشان بعد چند روز که گذشت، کم کم بهانه می اورند، و تو لبخند میزنی!
محض ثابت کردن اینکه میفهمی اوضاع از چه قرار است وقتش که می رسد بی هوا شماره اش را میگیری، و وقتی برای اشغال بودنش در نیمه شب بهانه ایی به حماقت یک ابنبات چوبی نعنایی می آورد میفهمی که خُب تمام شده!
همیشه با همین فرمان رانده اند،
تمام خم و چمشان را چشیده ام، نمی توانم عاشق شوم! باور نمیکنم، میگویی همه را با یک چوب نران؟ اصلا زندگی در میان چارپان برایم عادت شده اما از من نخواه که عاشق شوم، عاشقی دل میخواهد و من سالهاست که به این کشف بررگ دست یافته ام که دل کارش پمپاژ خون به اورگانهای زیستی ست و همه ی این دروغ ها را مادر بزرگ ها، از قصه هایشان در اورده اند!
