مادرم می گوید ننویس،
دوستش هم می گوید ننویس،
ثریا می گوید زبان سرخ سر سبز می دهد بر باد،
اما به نظر خودم باید بنویسم...
حالا نوشته هایم منظور خاصی ندارد و هر چه بوده و هست غرغری اجتماعی بیش نیست...
چندیست مردم میترسند کودکان پسرشان را به مدرسه بفرستند، هزار و یک اخبار و داستان و دادگاه تشکیل شد و حتی رهبر هم اینبار روزه ی سکوت خود را شکست و در مورد اجتماع نخ نمای اسلامی مان اعمال نظر کرد.
البته این واکنش ها و کمپین ها و هشتگ نه هایی که به راه می افتد بد که نیست چه عالیست اما به قول خودشان! اینها حتی برگ کاهی از پوسته ی قدرت نظام جمهوری خیلی دور از اسلامیشان کم نمی کند. حالا که کار رسید به دودل طلاهایشان نگران شده اند، به پسر هایشان یاد می دهند اعتراض کنند، فریاد بزنند، مردم دوربین مخفی می سازند و نوع برخورد با کودکِ پسر آزارها را اموزش می دهند.
پس من؟ ما؟ ما دخترها؟... زن ها؟.... که هر چه شد و اتفاق افتاد مقصر اول اخرش ما بودیم، که حجاب و حیا و هزار کوفت و زهرمان دیگر به خوردمان میدادند و دعوایمان می کردندتا مبادا دهانی پشت دستی تکان بخورد و سیاه بخت شویم.
کسی نپرسید و نمی پرسد که روح دخترک ها و زن های این گربه ی اسلامی چقدر آزرده است... که هر چه شد ،برای اندک ازادی نداشته، دست و پایمان را بستند و هر کجا که کم آوردند انگ فاحشگی زدند....
نمیدانم اما سال هاست که فاتح هیچ جنگی و راوی هیچ تاریخ زن ها نیستند. ولی همیشه در فیلم ها و نمایش هایشان زن های کور اینده را خیلی درست پیش بینی کرده اند....
پ.ن
دلم می خواهد زنی با اژدها، یا با اسب یا حتی پیاده بیاید... و به این سیاهی مطلق که شب در آن گم شده پایان بدهد... دلم کمی رنگ سبز با پولک های طلایی می خواهد....
دل نوشت
سال ها پیش که عاشق شدم و گذاشتم برود، گفتم اگر بار بعد عاشقی امد سراغم رهایش نمیکنم که برود... همان شد که سه روز پیش باز بدرقه اش کردم که برود.... بعد دیدم نمی شود... چرا که عشق مستلزم رهاییست نه تصاحب .... در راه خویش ایثار باید، نه انجام وظیفه....